Juridische jurisprudentie stelt dat er een recht en een overeenkomstige plicht is voor elke actie en inactiviteit. En aangezien alle rechten die elk individu in de hedendaagse samenleving bezit, in de grootste mate worden gedefinieerd, is het ook even waar dat we een paar bepalingen in onze wetten missen die echt een evenwicht tussen individuele vrijheid en de redelijke beperkingen van de staat en maatschappij. Hiervoor moet de staat echter het feit begrijpen of realiseren dat niet alle dingen gebaseerd zijn op reden of logica; dat we menselijke wezens zijn, die niet kunnen worden geregeerd door mechanische wetten.
Vandaag is er een groeiend debat over de stelling, of mensen die soortgelijke rechten hebben, zoals het ‘recht om te leven’ ook het ‘recht om te sterven’ bezitten. Er is een verdeeld oordeel over deze kwestie, omdat sommigen beweren dat het leven op elke mogelijke manier moet worden voortgezet, zij het op een natuurlijke of kunstmatige manier. De rest gelooft dat het een kwestie van individuele vrijheid is, dat we allemaal het recht hebben om te leven en ons leven te beëindigen zoals en wanneer we dat nodig achten. Volgens deze mensen zou zelfmoord zoals euthanasie moreel toelaatbaar moeten zijn. Er moet naar behoren rekening worden gehouden met elk geval van euthanasie voordat het recht van een persoon om te leven en te sterven een pijnvrij leven wordt geweigerd.
Het is van cruciaal belang om een definitieve grens te trekken tussen zelfmoord en euthanasie, omdat velen van mening zijn dat door euthanasie toe te staan, we indirect ook zelfmoord zouden toestaan, en daarom moeten de gronden waarop euthanasie mogelijk is, tegen zelfmoord zeer restrictief zijn; en als het überhaupt wordt toegestaan, wees dan in uitzonderlijke gevallen en laat geen ruimte voor onheil.
ZELFMOORD
Zelfmoord zoals gedefinieerd in Webster’s Dictionary betekent een handeling of een geval van opzettelijk zelfmoord. Daarom kan zelfmoord worden genoemd als de opzettelijke beëindiging van iemands leven door zelf-geïnduceerde middelen om verschillende redenen, zoals frustratie in de liefde, falen in onderzoeken of het krijgen van een goede baan, maar meestal is het te wijten aan depressie.
Het ontstaan van het verlangen om te leven of te overleven komt voort uit de motivatie om te leven, die elke mens normaal bezit. Dergelijke motivaties kunnen talrijk zijn en kunnen van persoon tot persoon verschillen. Voor het bestaan is het noodzakelijk dat elk mens een reden of motivatie heeft. Maar wanneer dergelijke redenen of een motivatie niet langer bestaan - gaat het samen met de psychologische reden om te bestaan. Daarom zou het niet onjuist zijn om te zeggen dat onze wil om te bestaan van het grootste belang is voor al het andere, zelfs de wetten die ons leven beheersen.
